51 Χρόνια από την Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο

Συμπληρώνονται 51 χρόνια από το τραγικό γεγονός της τουρκικής εισβολής που είχε σοβαρές συνέπειες για τον κυπριακό λαό, με χιλιάδες θανάτους, αγνοούμενους και εκτοπισμένα άτομα, καθώς και την κατοχή του 37% της Κύπρου που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το πρόσχημα για αυτήν την επιθετική ενέργεια παρείχε λίγες ημέρες νωρίτερα η ελληνική Χούντα, η οποία ήταν επίσης μέλος του ΝΑΤΟ και ενορχήστρωσε πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης του Μακάριου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ προσέφεραν ανοιχτή υποστήριξη στην εισβολή αυτή.

Το ΚΚΕ αναφέρει σε ανακοίνωσή του: «Αυτή η ιστορική πραγματικότητα καταρρίπτει τους μύθους ότι οι συμμαχίες αυτού του τύπου μπορούν να διασφαλίσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα οποιουδήποτε έθνους». Σήμερα ο κυπριακός λαός βιώνει τις συνέπειες αυτής της κατάστασης. Παρά τις υποσχέσεις των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θα οδηγούσε σε μια “δίκαιη” λύση στο Κυπριακό, οι στρατηγικές σχέσεις με το ΝΑΤΟ και οι συνεργασίες με τις ΗΠΑ καθώς και το κράτος-δολοφόνος Ισραήλ δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Η κατάσταση έχει γίνει πιο περίπλοκη λόγω των επικίνδυνων διευθετήσεων που προκύπτουν από τη συμμετοχή της Κύπρου στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό. Όπως συμβαίνει στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, έτσι κι εδώ έχουν διαψευστεί οι ελπίδες για τον ρόλο της Κύπρου ως ενεργειακού κόμβου στην περιοχή. Αντίθετα,ο ρόλος του ψευδοκράτους ενισχύεται στη στρατηγική της Τουρκίας ως βάση στρατιωτικών επιχειρήσεων.

Με τη στήριξη των ευρωατλαντικών δυνάμεων προχωράει ένα σχέδιο που προβλέπει “δύο συνιστώντων κρατών”, μια διχοτομική λύση που απορρίφθηκε στο δημοψήφισμα για το “σχέδιο Ανάν”. Αυτές οι εξελίξεις ενδέχεται να οδηγήσουν σε περαιτέρω διαμελισμό της Κυπέλλου υπό την πίεση των απαιτήσεων της Τουρκίας.

«Το πιο ανησυχητικό είναι ότι έχει μειωθεί η αντιμετώπιση του Κυπριακού ζητήματος ως διεθνούς προβλήματος κατοχής», σημειώνει το ΚΚΕ. Αυτό επιβεβαιώθηκε πρόσφατα στη μη επίσημη πενταμερή συνάντηση στη Νέα Υόρκη.

Καταλήγοντας, τονίζει: «Η ανάπτυξη μιας οργανωμένης εργατικής-λαϊκής αντίστασης μεταξύ Ελληνοκυπίων και Τουρκοκυπίων είναι απαραίτητη απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για το νησί μας». Ο στόχος είναι η επανένωση όλων των κοινοτήτων κάτω από μία μόνο κυριαρχία χωρίς ξένα στρατεύματα ή εγγυήσεις.»