66ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ // 30/10-9/11/2025

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ ως επίτιμη προσκεκλημένη του Φεστιβάλ

Το φετινό 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης φωτίζει τις πολυάριθμες πλευρές ενός εξαιρετικού κινηματογραφικού ταλέντου, προσκαλώντας την Ιζαμπέλ Ιπέρ, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες και βραβευμένες ηθοποιούς παγκοσμίως. Το φεστιβάλ έχει επιλέξει να παρουσιάσει 15 ταινίες που αναδεικνύουν τη μοναδική της ικανότητα να μεταμορφώνεται για κάθε χαρακτήρα, διατηρώντας παράλληλα την υποκριτική της ταυτότητα. Οι ταινίες προέρχονται από διάφορες εποχές και χώρες και έχουν δημιουργηθεί από αγαπητούς σκηνοθέτες.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ θα παραμείνει στη Θεσσαλονίκη για τέσσερις ημέρες,κατά τη διάρκεια των οποίων θα συμμετάσχει σε πολλές εκδηλώσεις,προβολές και συζητήσεις. Στις 4 Νοεμβρίου έχει προγραμματιστεί ένα masterclass με τίτλο «Από τη σκηνή στην οθόνη», όπου θα εξετάσει τις διαφορές στην ερμηνεία μεταξύ θεάτρου και κινηματογράφου υπό την καθοδήγηση της συγγραφέως Έρσης Σωτηροπούλου.

Επιπλέον, η διάσημη ηθοποιός θα προλογίσει πολλές από τις ταινίες του αφιερώματος και θα παρουσιάσει την κωμωδία Copacabana (2010) του Μαρκ Φιτουσί, συμπρωταγωνιστώντας με την κόρη της Λολίτα Σαμά.

Κατά τη διάρκεια της παρουσίας της στο φεστιβάλ, η Ιζαμπέλ Iπέρ πρόκειται να δώσει συνέντευξη Τύπου στους δημοσιογράφους που είναι πιστοποιημένοι από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό.

Πέραν αυτού, επιθυμεί να επισκεφθεί ιστορικά μνημεία στη Θεσσαλονίκη. Για τον λόγο αυτόν το φεστιβάλ σχεδιάζει να διοργανώσει μια ειδική ξενάγηση προς τιμήν της καθώς επίσης θα μπορέσει να ανακαλύψει τις γαστρονομικές ομορφιές μιας πόλης με πλούσια κουζίνα.

Με μια καριέρα γεμάτη θριάμβους πίσω της, η Ιζαμπέλ Ιπέρ έχει λάβει 16 υποψηφιότητες στα βραβεία Σεζάρ – αριθμός рекорд для этого учреждения.
(1995)(2016), έχοντας κερδίσει το βραβείο για τους ρόλους στις ταινίες Η τελετή (1995) του Κλοντ Σαμπρόλ и Εκείνη (2016) του Πολ Βερχόβεν .Επίσης απέσπασε Χρυσή Σφαίρα и υποψηφιότητα για Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου με το Εκείνη.
P>

• – Αποκλειστική παρουσίαση των έργων που ξεχωρίζουν στο αφιέρωμα στην πρόσφατη σταδιοδρομία αυτής κορυφαίας προσωπικότητας στον κόσμο των τεχνών.
• – Το όνομα αυτού εκτείνεται στις καλύτερες καλλιτεχνικές διοργανώσεις παγκοσμίως: Από το Cannes έως τον Berlinale , οι διακρίσεις είναι αμέτρητες.
• – Έχει συνεργαστεί στενά με άλλες σπουδαίες προσωπικότητες όπως Μίχαελ Χάνεκε и Фрэнсис Ожон , αποθεώνοντας έτσι τη διεθνή πορεία που παρέχει πολύχρονες συνεργασίες στο χώρο.
  

• – Η ζωή αυτής ταλαντούχα ηθοποιού δεν ακολουθεί κανόνες ή περιορισμούς; μόνο ανεξάρτητα σχέδια!
  
  • – Με περισσότερες από εκατό παραγωγές πίσω της δεν πάει ποτέ πίσω σε ότι θέλει;
  < li > – Είναι έτοιμη όχι μόνο κονταρείται αλλά κυρίως καταστρέφει περιμέτρους νομιμότητας !

  < p > Η δύναμή τους είναι λοιπόν εξαιρετική μέσα στον κινηματογράφο ;

  .

  ی

  Κινηματογραφικές Στιγμές με την Ιζαμπέλ Ιπέρ

  Ο Άιρα Σακς, αντλώντας έμπνευση από τον Ερίκ Ρομέρ, επιμηκύνει τον κινηματογραφικό χρόνο για να αποτυπώσει ένα πυκνό 24ωρο σε μια αγροτική τοποθεσία. Αυτή η ταινία αναδεικνύει τις μικρές, φαινομενικά ασήμαντες στιγμές της καθημερινότητας, όπου συμβαίνουν τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα.

  Στην ταινία «Εκείνη» (Elle, 2016), ο Πολ Βερχόβεν προσφέρει ένα αιχμηρό ψυχολογικό δράμα που εξερευνά θέματα όπως η εξουσία και ο πόθος. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ υποδύεται τη Μισέλ Λεμπλάν, διευθύντρια μιας εταιρίας βιντεοπαιχνιδιών στο Παρίσι. Μετά από μια βίαιη επίθεση σε σπίτι της από έναν μασκοφόρο εισβολέα, η Μισέλ αποφασίζει να μην παραμείνει θύμα και αρχίζει να καταδιώκει τον δράστη. Η γραμμή μεταξύ εκδίκησης και εμμονής γίνεται γρήγορα ασαφής στην ιστορία αυτή. Ο Βερχόβεν δημιουργεί μια πολυδιάστατη ταινία που συνδυάζει στοιχεία θρίλερ και σάτιρας με προσεγμένη ανάλυση χαρακτήρων. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις Κάννες και απέσπασε Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία καθώς και υποψηφιότητες στα Βραβεία Σεζάρ.

  Η «Κοιλάδα της Αγάπης» (Valley of Love, 2015) του Γκιγιόμ Νικλού είναι μία συγκλονιστική ελεγεία για τη μνήμη και τη συμφιλίωση γύρω από τον θρήνο δύο αποξενωμένων γονιών που συναντώνται ξανά στην Καλιφόρνια μετά από ένα μυστήριο γράμμα του γιού τους έξι μήνες μετά την αυτοχειρία του. Οι ήρωες αντιμετωπίζουν όχι μόνο τις συνέπειες της απώλειάς τους αλλά επίσης τα προβλήματα στη μεταξύ τους σχέση.

  Στην πρώτη αγγλόφωνη μεγάλου μήκους ταινία του Γιοακίμ Τρίερ «Ο ήχος της σιωπής» (Louder Than Bombs, 2015), συναντάμε τον μεγαλύτερο γιο μιας διάσημης φωτορεπόρτερ που επιστρέφει στο σπίτι μετά το θάνατό της. Αντικρίζει ξανά τόσο τον πατέρα του όσο και τον μικρότερο αδελφό του, οι σχέσεις των οποίων δοκιμάζουν τα όριά τους κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης επανασύνδεσης.

  Στην κωμωδία «Copacabana» (2010) του Τιερί Κλιφά βλέπουμε την Ιζαμπέλ Ιπέρ στον ρόλο της Μπαμπού – μιας γυναίκας που ζει χωρίς περιορισμούς μέχρι τη στιγμή που ανακαλύπτει ότι η κόρη της ντρέπονται να την καλέσει στον γάμο της.

  Η στοιχειωτική δημιουργία «Λευκή υπεροχή» (White Material) από την Κλερ Ντενί έχει κερδίσει αναγνωρισμένα βραβεία κι εξερευνά τις αντιφάσεις ενός εμφυλίου πολέμου μέσα από τα μάτια μιας Γαλλίδας καλλιεργητή καφέ στην Αφρική.

  (…) Συνδυάζοντας μουσική με μυστηριώδη ατμόσφαιρα στην εν λόγω εργασία “8 γυναίκες” (2002), κάνουμε γνωριμία με ενδιαφέροντες χαρακτήρες οι οποίοι προσπαθούν να ξετυλίξουν το κουβάρι γύρω από έναν φόνο μέσα σε μια χιονισμένη έπαυλη…

  (…) Το “H δασκάλα του πιάνου” είναι ακόμη ένα έργο όπου η εσωτερική σύγκρουση οδηγεί σε παράδοξες πράξεις φαντασίας κι επιθυμίας…

  (…) Ακολουθεί η διασκευή “Η τελετή” βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα προκαλεί ερείσματα σχετικά με τις σκοτεινές πλευρές ανθρώπινης φύσης…

  Κινηματογράφος και Γυναίκες: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ σε Διαφορετικούς Ρόλους

  Στο έργο του Ζαν Ζενέ «Οι δούλες» (1947) και στο μυθιστόρημα της Ρουθ Ρέντελ «A Judgement in Stone» (1977), βρίσκουμε στοιχεία που συνθέτουν μια πολύπλοκη εικόνα κοινωνικών ανισοτήτων. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ αναδεικνύει έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα, κερδίζοντας το Σεζάρ Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας αλλά και το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας, μαζί με τη συμπρωταγωνίστριά της Σαντρίν Μπονέρ. Πρόκειται για μια ταινία που εξερευνά τις ταξικές διαφορές και τα καταπιεσμένα συναισθήματα στην γαλλική κοινωνία, οδηγώντας τους θεατές σε ένα αποκορύφωμα βίας και αμοραλισμού, με επιρροές που φαίνονται στο έργο «Παράσιτα» του Μπονγκ Τζουν-χο.

  Στο φιλμ «Amateur» (1994) του Χαλ Χάρτλεϊ συγχωνεύονται στοιχεία νουάρ ίντριγκας με την φιλοσοφική κωμωδία. Το έργο αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αναγέννηση του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου τη δεκαετία του ’90. Ο ρόλος της πρώην καλόγριας που μετατρέπεται σε συγγραφέα ερωτικής λογοτεχνίας από την Ιζαμπέλ Ιπέρ είναι εντυπωσιακός: πιστεύει ότι η Παναγία της έχει δώσει εντολή να αλλάξει τις ζωές των γύρω της. Σε αυτή τη διαδικασία συναντά τον Τόμας, έναν γοητευτικό άνθρωπο με απώλειες μνήμης, κι οι δύο τους μπαίνουν σε μια σειρά από περίεργες ηθικές προκλήσεις γεμάτες επιθυμία και παράλογη βία. Με πρεμιέρα στη Δεκαπενθήμερη Σκηνοθετών των Καννών, το «Amateur» αναδεικνύει την ικανότητα του Χάρτλεϊ να ισορροπά ανάμεσα στην ειρωνεία και τη συμπόνια.

  Μια άλλη αξιόλογη ταινία είναι το «Μια υπόθεση γυναικών» (1988) από τον Κλοντ Σαμπρόλ, βασισμένο στην πραγματική ζωή της Μαρί Λατούρ — μιας φτωχής μητέρας δύο παιδιών κατά την κατοχή των Ναζί στη Γαλλία — η οποία εκτελεί κρυφά αμβλώσεις για να εξασφαλίσει τη ζωή της οικογένειας της.Με νοικιάσματα δωματίων σε πόρνες και έναν προκλητικό εραστή, η μάχη για ανεξαρτησία προκαλεί την οργή του συζύγου της ο οποίος τελικά θα την προδώσει στις αρχές. Έτσι συνελήφθη υπό το καθεστώς Βισύ κι αντιμετώπισε κατηγορίες σχετικά με “εγκλήματα κατά του κράτους”, οδηγούμενη στην εκτέλεση μέσω γκιλοτίνας το 1943. Το φιλμ απέσπασε Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας ενώ η ερμηνεία της Ιπέρ έλαβε το Volpi Cup Καλύτερης Ηθοποιού.

  Η ταινία “Η πέστροφα” (1982) από τον Τζόζεφ Λόουζι μας παρουσιάζει την Φρεντερίκ — υποδυόμενη εξαιρετικά από την Ιζαμπέλ Ιπέρ — γνωστή ως “η πέστροφα”. Αυτή είναι παρόμοια με τα ψάρια που είχε όταν ζούσε κοντά στον πατέρα της σ’ ένα μικρό χωριό στη Γαλλία: ψυχρή κι αινιγματική flirtar στους άνδρες πριν τους απογοητεύσει τελικά όλους τους επόμενους συνεργάτες επισφαλείς σχέσεις τους οποίους περιφέρεται μεταξύ αυτών σύντομα θα λέγαμε “ἀπόλυτος” εκτός τόπου χρονικής συμβολής κυβερνάται από ανθρώπους επιχειρηματιών ποτέ δεν αγνοεί αλλά ούτε επηρεάζει εδώ ανεπανάληπτους λόγοι υπαγόμενοι πάντως αυτό έχει σημασία διευκολύνει άλλα εγχειρήματα αξιωμάτων όπως πχ οι συμφωνίες ή οι σπουδές αυτά απ’ όπου όλοι αυτοί προσδοκοῦσαν βασικότερο στόχο θεώροντας άλλως όρους λοιπόν εκεί μπορεί κανείς ν’ αναγνωρίσει κάτι μοναδικό ακόμα».

  Τέλος η ταινία “Η πύλη προς τη Δύση” (1980), σκηνοθετημένη από τον Μάικλ Τσιμίνο μετά τον διάσημο “Ελαφοκυνηγός” (1978), αποτελεί επίσης ντεμπούτο για την Ίπερ στον αγγλόφωνο κινηματογράφο καθώς πρόκειται για ένα μεγάλo έργo επικών διαστάσεων γεμάτο δραματικές εξελίξεις. Οι αρχικές αντιδράσεις ήταν αποκαρδιωτικές ενώ εισήγαγε ασφυκτικές πιέσεις ακόμη μέχρι σημείου χρεωκοπούντας ουσιαστικά αρμόδιο φορέας παραγωγής εν τέλει λοιπόν χρόνια μετά ξαναεκτιμήθηκε σοβαρά θέτοντας συνοδευτικά στοιχεία ενός λαμπρού κεφάλαιο μέσα μιας σημαντικής εποχής στα αφιερώματα αγωνιστικών χρόνων άμεσα συνδεδεμένων ωστόσο εμπλουτισμένων αντικείμενων λάμψη προστασίας των μέλλοντων γενιών.