Δίκη Πέτρου Φιλιππίδη: Η Αλήθεια και οι Κατηγορίες

Είναι ο Πέτρος Φιλιππίδης ένας βιαστής που εκμεταλλεύτηκε νέες ηθοποιούς κατά τη διάρκεια της καριέρας του ή μήπως είναι θύμα μιας συνωμοσίας από συναδέλφους του, με σκοπό να τον υπονομεύσουν ώστε να επανακατανείμουν τις ευκαιρίες στον χώρο των ηθοποιών;

Σήμερα, οι τέσσερις ένορκοι και οι τρεις δικαστές του Μικτού Ορκωτού Εφετείου καλούνται να απαντήσουν σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα που αφορά όλους τους εμπλεκόμενους στη δίκη.

Η απόφαση τους, μετά από προσεκτική εξέταση όλων των στοιχείων σχετικά με τις δύο καταγγελίες για απόπειρες βιασμού εις βάρος δύο γυναικών συναδέλφων του, θα αποτελέσει την τελική απάντηση της Δικαιοσύνης σε μία από τις πιο εμβληματικές υποθέσεις που προήλθαν από το κίνημα meToo.

Το δικαστήριο καλείται είτε να αποδεχθεί χωρίς αμφιβολίες τις σοβαρές καταγγελίες και να δικαιώσει τις δύο γυναίκες που μίλησαν δημόσια για την εμπειρία τους είτε να αποδεχθεί την υπερασπιστική γραμμή του Φιλιππίδη: «Δεν είμαι βιαστής. Όλα έγιναν με τη συναίνεση».Αν οι δικαστές έχουν αμφιβολίες για τα στοιχεία της δικογραφίας, τότε η πλάστιγγα θα γείρει υπέρ του κατηγορούμενου.

Ο ίδιος ο κατηγορούμενος είχε δηλώσει στην απολογία του ότι «η ενοχή θα είναι η σφαίρα που θα με τελειώσει», γνωρίζοντας ότι σε αυτή την περίπτωση αντιμετωπίζει πιθανή επιστροφή στη φυλακή όπου είχε παραμείνει προσωρινά για 12 μήνες λόγω αυτής της υπόθεσης. Αυτό θα ήταν μια σημαντική νίκη για τις γυναίκες που τόλμησαν να μοιραστούν ιστορίες βίας και επιβολής ενώ αναζητούσαν εργασία από έναν άνθρωπο στην κορυφή της επαγγελματικής πορείας του.

Αντίθετα, μια αθώωση θα σήμαινε «η επικράτηση της αλήθειας» σύμφωνα με την υπεράσπιση του Φιλιππίδη αλλά ταυτόχρονα «μία δικαστική πλάνη» σύμφωνα με τη θέση των δύο γυναικών και εκείνων που τις υποστηρίζουν. Ο Εισαγγελέας Ανδρέας Καραφλού πρότεινε στους δικαστές να εξετάσουν τον ισχυρισμό ότι δεν υπάρχει δόλος εκ μέρους του κατηγορούμενου. Δήλωσε χαρακτηριστικά πως «δεν είναι βιαστής», προσδιορίζοντας τη συμπεριφορά ως κάτι άλλο εντός ενός ποινικού πλαισίου λιγότερο σοβαρού: «βιαστής για γέλια». Οι μαρτυρίες των θυμάτων παρουσίαζαν κατά τον εισαγγελικό λειτουργό πολλές ασάφειες καθώς δεν είχαν γίνει καταγγελίες στην Αστυνομία μετά τα γεγονότα – γεγονός το οποίο ερμήνευσε ως ένδειξη ότι θεώρησαν πως δεν συνέβη κάτι σοβαρό.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της υπόθεσης,η πρώτη καταγγελία έγινε το 2010 στο καμαρίνι του Πέτρου Φιλιππίδη στο θέατρο όπου εργαζόταν τότε. Η γυναίκα περιέγραψε στο δικαστήριο όσα φέρεται ότι συνέβησαν ενώ ζητούσε επίμονα από τον κατηγορούμενο να σταματήσει. Η δεύτερη περίπτωση σημειώθηκε το 2014 όταν ο Φιλιππίδης προσφέρθηκε να μεταφέρει μια άλλη ηθοποιό σπίτι της αλλά αντί αυτού την οδήγησε σε ένα στενό δρόμο όπου προσπάθησε επίσης να τη βιάσει κλείνοντας τα κλειδιά ασφαλείας στο αυτοκίνητο.

Το δικαστήριο έχει εξετάσει πολλές μαρτυρίες γνωστών προσωπικοτήτων στον χώρο των τεχνών κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας μηνών. Κάποιοι μάρτυρες περιγράφουν μία σκοτεινή πλευρά χαρακτήρατου Πέτρου Φιλιππίδη μέσω προσωπικών εμπειριών μαζί του ενώ άλλοι αποκλείουν κάθε πιθανότητα σεξουαλικής παρενόχλησης ή επιβολής εκ μέρους αυτού, θεωρώντας πως οι καταθέσεις μπορεί είτε να προέρχονται από παρεξηγήσεις είτε ίσως αποτελούν μέρος ενός οργανωμένου σχεδίου αναδιανομής θέσεων στον θεατρικό κόσμο.

Σε πρώτο βαθμό οι αρχές αποφάσισαν σχετικά με τρεις διαφορετικές καταγγελίες. Για μία εξ αυτών αποφάνθηκαν ομόφωνα αθώο τον Πέτρο Φιλιππίδη λόγω αμφισβήτησης στοιχείων ενώ στις άλλες δύο περιπτώσεις κρίθηκε πως οι γυναίκες είπαν την αλήθεια οδηγώντας στην επιβολή ποινής κάθειρξης οκτώ ετών στον διάσημο ηθοποιό υπό αναστολή.