Κριτική παράστασης: “Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού” του Μαρκ Μέντοφ σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου στο Θέατρο Άλφα

Η παράσταση “Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού”, που σκηνοθέτησε ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, μας ταξίδεψε σε έναν κόσμο γεμάτο ενσυναίσθηση και σεβασμό προς τον θεατή. Με την ευκαιρία αυτή, αναδεικνύεται για άλλη μια φορά η αφοσίωση του Θεάτρου Άλφα στην ποιότητα των παραστάσεων που προσφέρει.

Το θέατρο Άλφα είναι γνωστό για τις υψηλού επιπέδου παρουσιάσεις του. Αποτελεί μια “πύλη ποιότητας” τόσο στο ρεπερτόριο όσο και στη συνεργασία των δημιουργών του. Οι παλιότεροι θα θυμούνται τις αξέχαστες παραστάσεις από τους ιδρυτές Ληναίο και Φωτίου, όπως η κλασική “Καληνύχτα Μαργαρίτα”. Αυτή η κληρονομιά ποιοτικού θεάτρου συνεχίζεται σήμερα με το ίδιο πάθος στις παραστάσεις που προγραμματίζονται.

Ανάμεσα τους είναι το έργο του Μάρκ Μέντοφ, το οποίο έκανε την πρεμιέρα του στο Broadway το 1979 και απέσπασε βραβείο Tony ως καλύτερο έργο το 1980.Από τότε έχει παρουσιαστεί σε πολλές χώρες, ενώ μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1986 με τη Μάρλιν Μάτλιν να κερδίζει Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Η δύναμη της ιστορίας διατηρείται επίκαιρη ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Το έργο εξερευνά τη σχέση ανάμεσα σε έναν καθηγητή ορθοφωνίας και μια γυναίκα με προβλήματα ακοής,η οποία επιλέγει να μην συμμορφώνεται με τις κοινωνικές προσδοκίες. Μέσα από την αναβίωση αυτού του έργου στο Θέατρο Άλφα υπογραμμίζεται η σημασία της αυτοδιάθεσης κάθε ανθρώπου.

Ο σκηνοθέτης δεν περιορίζεται μόνο στις καταστάσεις που βιώνουν οι ήρωες αλλά προβάλλει τη θέση του για τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, εστιάζοντας στο δικαίωμα στον αυτοσεβασμό. Η παραγωγή επανακαθορίζει την έννοια της συμπερίληψης μέσω συνεχούς αφήγησης στην νοηματική γλώσσα από όλους τους συντελεστές που μας φέρνει κοντά στον κόσμο των κωφών.

Το έργο απαιτεί τον απαραίτητο σεβασμό μέσα από την εκρηκτική σιωπή της Ευσταθίας Τσαπαρέλη στην πρωταγωνιστική θέση – ο μονόλογός της όπου δηλώνει “θέλω να είμαι εγώ” είναι συγκλονιστικός.

Kάποιες παραστάσεις απλά παρακολουθούνται ενώ άλλες εισχωρούν βαθιά μέσα σου! Η σκηνοθεσία του Δημοσθένη Παπαδόπουλου ανήκει στη δεύτερη σπάνια κατηγορία: αυτός ο κόσμος στη σκηνή όχι μόνο ζωντανεύει αλλά σου αλλάζει τον τρόπο σκέψης.

Με λυρισμό στους φωτισμούς χάρη στον Σάκη Μπιρμπίλη δημιουργείται μια ποιητική διάσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τα εσωτερικά βάσανα των χαρακτήρων· οι φωτεινές στιγμές μοιάζουν να θυμίζουν όσα έχουν περάσει οι ήρωες.

Pαρενέργεια αυτής της προσπάθειας αποτελεί η δυναμική παρουσία της Λίνας Μπότση ως βοηθού σκηνοθέτη που διαχειρίζεται άψογα τον ρυθμό χωρίς ποτέ να χαλαρώσει την ένταση.»

“Διαβάστε ακόμη”