Αλέξης Τσίπρας: Αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια

Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκινά την αφήγησή του στο πολυσυζητημένο έργο του «Ιθάκη», αναφερόμενος στα χρόνια της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας, με ιδιαίτερη μνεία στο ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς και στην επιλογή του να συμμετάσχει στην ΚΝΕ. «Η σχολική μου ζωή ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1980. Φορώντας τη χαρακτηριστική μπλε ποδιά μου, άρχισα να μαθαίνω το πολυτονικό σύστημα. Ήταν μία εποχή μεταβατική για τη χώρα μας. Στο σπίτι συχνά άκουγα ότι «έρχονται αλλαγές», όμως τότε δεν μπορούσα να κατανοήσω τι εννοούσαν οι ενήλικες. Το μόνο βέβαιο ήταν ότι το σχολείο λειτουργούσε έξι μέρες την εβδομάδα,συμπεριλαμβανομένου και του Σαββάτου. Μέσα στη χρονιά, άρχισαν να συμβαίνουν αλλαγές.

Η Κυβέρνηση Ράλλη είχε ήδη καθιερώσει το πενθήμερο για τις δημόσιες υπηρεσίες και μετά από μια μεγάλη απεργία εκπαιδευτικών, η νέα αυτή ρύθμιση επεκτάθηκε και στα σχολεία. Έτσι λοιπόν, από τον Φεβρουάριο του 1981, το Σάββατο έγινε ημέρα χωρίς μάθημα – μια ημέρα ελευθερίας που φαινόταν σχεδόν λυτρωτική», αναφέρει ο Αλέξης Τσίπρας περιγράφοντας τις κοσμογονικές μεταβολές που έφερε η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς.

«Ο πατέρας μου ήταν ένθερμος υποστηρικτής…»

«Όταν άρχισα να καταλαβαίνω πότε χρησιμοποιούμε τη δασεία ή την ψιλή ή την περισπωμένη, η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στις 12 Ιανουαρίου 1982 ψήφισε έναν νόμο που κατήργησε το πολυτονικό σύστημα. Λίγες μέρες αργότερα καταργήθηκε επίσης η υποχρεωτική μπλε ποδιά μέσω υπουργικής εγκύκλιου στις 6 Φεβρουαρίου.» Όπως σημειώνει στην αφήγησή του ο πρώην πρωθυπουργός: «Άρχισα τότε να συνειδητοποιώ την κοινωνική πραγματικότητα κατά τη διάρκεια των αλλαγών που επέφερε το ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου – ενός ανθρώπου στον οποίο ο πατέρα μου ήταν πιστός υποστηρικτής ενώ η μητέρα μου ψηφοφόρος.» Τα αδέλφια του φορούσαν διαφορετικά κοστούμια πολιτικής καθώς είχαν οργανωθεί στη ΚΝΕ.

“Το βράδυ των εκλογών εκείνου του χρόνου θυμάμαι καλά πως έζησα μία κατάσταση δύσκολη για ένα παιδί όπως ήμουν τότε”, επισημαίνει παρακολουθώντας τους γονείς τους πανηγυρίζοντας με χαρούμενες κραυγές ενώ στο άλλο μέρος της οικογένειας επικρατούσε θλίψη λόγω της αποτυχίας των κομμουνιστών να πετύχουν κρίσιμη εκλογική περίοδο σύμφωνα με τους στόχους τους.

Οι πρώτες θύμησες από τον Παναθηναϊκό…

Aκολούθως περιγράφει λεπτομερώς τις δύο κυριότερες συνήθειές τους κατά τα νεανικά χρόνια: τον Παναθηναϊκό και τις εφημερίδες που διάβαζε καθημερινά.«Στους αγώνες πήγαινα είτε με τον πατέρα είτε με κάποιον αδελφό μου – οι ίδιοι άνθρωποι φέρναν σπίτι κι εφημερίδες αλλά εδώ υπήρχε διαφοροποίηση στις προτιμήσεις». Η Ελευθεροτυπία κι άλλα φύλλα γινόντουσαν μέρος της καθημερινής ενημέρωσης.
Μικρός σαν είχα κλειστεί στους αιθέρες αυτών των φύλλων γύριζα σε κάθε γωνιά απολαμβάνοντας γελοιογραφίες και στήλες ανάλυσης παρά κάποιες φορές μην μπορώντας καν εγώ να παρακολουθήσω πλήρως τι διάβαζα.

“Ήταν όλες αυτές οι εξελίξεις μέσα σε εκείνη τη βιβλιοθήκη…” . Η βιβλιοθήκη είχε γεμίσει ήδη από πιο μεγάλα αδέλφια αντηχεί μουσικές εμπνευσμένες τόσο από σπουδαίους επαναστάτες όσο κι άλλους ποιητές όπως ο Βάρναλης ή ο Ρίτσος δίνοντας έτσι χρώμα στα πρώτα διαβάσματα…
Υπήρχαν επίσης δίσκοι κλασσικών καλλιτεχνών όπως Μίκης Θεοδωράκης αλλά κι άλλοι τραγουδοποιοί μας αναδύοντας μία όμορφα ιστορία…

Η Ιστορία του Χρήστου Σαρτζετάκη και η Πολιτική Εξέλιξη

Με την πάροδο των ημερών,οι πολιτικές εξελίξεις γίνονται όλο και πιο ενδιαφέρουσες. Τον Μάρτιο του 1985, ο Ανδρέας Παπανδρέου αιφνιδίασε το κοινό προτείνοντας ως υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Χρήστο Σαρτζετάκη.Ο Σαρτζετάκης ήταν γνωστός για τον ρόλο του ως ανακριτής στην υπόθεση δολοφονίας του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963. Παρά τις πιέσεις και τους εκφοβισμούς από παρακρατικούς μηχανισμούς και την κυβέρνηση Καραμανλή, ανέδειξε τη δράση τους στις αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις, κερδίζοντας διεθνή αναγνώριση για τη στήριξή του στο Κράτος Δικαίου.

“Ήταν όλα μέσα μου συγκεχυμένα,” ανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας σχετικά με τις πολιτικές επιρροές που δέχθηκε στα νεανικά του χρόνια. Ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ που υποστήριζαν οι γονείς του κι ένα κόμμα με τη σημαία της αριστεράς όπως το ΚΚΕ τα συναισθήματά του ήταν διχασμένα.

Παρόλο που τα μέλη της οικογένειάς του ανήκαν σε διαφορετικά πολιτικά στρατόπεδα, εκείνος δεν είχε ακόμα αποφασίσει ποιο δρόμο να ακολουθήσει. Η χρονιά ήταν το 1986 όταν τελείωνε την έκτη δημοτικού και εκείνη η εποχή συνδέθηκε άρρηκτα με το Μουντιάλ στο Μεξικό.

Η Ενασχόλησή Του με Συλλογικές Διαδικασίες

Ο Αλέξης Τσίπρας δραστηριοποιήθηκε νωρίς στα κοινά, καθώς τον Οκτώβριο του 1987 εκλέχθηκε στο Δεκαπενταμελές συμβούλιο σχολείου όπου παρουσίασε ήδη κάποια εμπειρία από τις προηγούμενες τάξεις.

“Το επόμενο έτος μάλιστα εκλέχτηκα πρώτος σε ψήφους,” σημείωσε ο ίδιος σχετικά με την εξέλιξή του στη συλλογική δράση παράλληλα με τις κοινωνικές αντιδράσεις των μαθητών στον χώρο της εκπαίδευσης.

Η Ένταξή Του στην ΚΝΕ

Στο τέλος Ιανουαρίου 1989 οργανώθηκε επίσημα στην ΚΝΕ ενός κόμματος που εκπροσωπούσε μια νέα προοπτική συμμετοχής στα κοινά.” Ήταν αυτή η πρώτη συνέπεια μιας συνειδητής επιλογής να συμμετέχω ενεργητικά στη διαδικασία.” Η πρώτη κομματική συγκέντρωση μετά την ένταξή μου αποτέλεσε καθοριστικό σημείο για εμένα.”

Mέχρι τότε κρατούσε μυστική αυτή την επιλογή από τους γονείς κι ανησυχούσαν όταν διαπίστωναν ότι έλειπε συχνά από το σπίτι χωρίς να συμμετέχει πλέον στις παλιές δραστηριότητες όπως οι προπονήσεις βόλεϊ ή οι επισκέψεις στους φίλους.

Πολιτικός Αναβρασμός Το ’89

“Το 1989 η Ελλάδα βίωνε σοβαρές αλλαγές στον πολιτικό χάρτη,” είπε ο Τσίπρας συνεχίζοντας την αφήγηση των γεγονότων εκείνης της εποχής καθώς πλησίαζαν σημαντικές εκλογές μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ λόγω σκανδάλων που αμαύρωναν τη φ reputatio n τους .

< p > Οι εξελίξεις τόνισαν τη διάλυση παλαιών πιστεύω ενώ ο κόσμος γύρω άλλαξε ταχύτατα.”

< /body >
< /html >

Αναμνήσεις από το Σχολείο και την Πολιτική Δέσμευση

Το δικό μου σπίτι ήταν σκηνή έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων,ειδικά όταν ο πατέρας μου υποστήριζε τον Παπανδρέου και τα τρία του παιδιά είχαν ενταχθεί στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Οι καβγάδες τους ήταν καθημερινό φαινόμενο και συχνά θυμίζουν ομηρικές μάχες.

Όταν ξεκίνησε η σχολική χρονιά του Σεπτεμβρίου 1989, βρέθηκα στην Α’ Λυκείου στο ΕΠΛ Αμπελοκήπων. Οι τάξεις δεν είχαν ακόμη αρχίσει να λειτουργούν,ωστόσο εγώ συμμετείχα ήδη σε συνεδριάσεις της Οργάνωσης βάσης,αναλαμβάνοντας καθήκοντα στο γραφείο αλλά και καθοδηγώντας τους συμμαθητές μου.

Η έναρξη της σχολικής χρονιάς έβρισκε όλους τους φίλους μου από το Γυμνάσιο να σχεδιάζουν πώς θα ξανασυναντηθούν με παλιούς γνωστούς και πώς θα προσαρμοστούν σε ένα νέο περιβάλλον διδασκαλίας. Εγώ είχα διαφορετικές ανησυχίες εκείνες τις ημέρες.

Βρέθηκα έξω από την κεντρική είσοδο του σχολείου μας μία ώρα πριν ανοίξουν οι πόρτες, με σκοπό να πουλήσω τον Οδηγητή καθώς επίσης εισιτήρια για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Αυτή η ενέργεια αποτελούσε μια μορφή «coming out» για τη νέα μου ταυτότητα στον ευρύτερο κύκλο μου. Σήμερα είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς στους νεότερους την ένταση της αφοσίωσης που χαρακτήριζε αυτή τη συμμετοχή.

Aυτή η δέσμευση δεν αφορούσε μόνο μια απλή πολιτική δραστηριοποίηση· αποτέλεσε έναν τρόπο ζωής που διαμόρφωνε όχι μόνο τις σκέψεις αλλά και τις καθημερινές σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους γύρω μας. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που συνδέει εκείνη την εποχή με το σήμερα: η φωτιά στην ψυχή πολλών ανθρώπων για δικαιοσύνη και η επιθυμία τους για έναν καλύτερο κόσμο.